Deze keer een vraag van Suzanne. Een die aan het denken zet. Dit is haar vraag. En mijn reactie.
Dag dromer.
Ik lees (of eigenlijk luister) momenteel een boek over gewoontes, hoe dit werkt in de hersenen en hoe gedrag werkt. En kort samengevat ging dat ook terug naar de basis en dat mensen graag " bij de groep willen horen". En niet alleen willen overigens. Het was vaak van (levens)belang. Dus pas je je gedrag ook aan aan dat van de groep. En die groep bestaat dan uit verschillende lagen. Zo heb je je vrienden en familie dicht bij je, daarnaast je "gemeenschap" en er zijn vaak mensen met meer macht of een hogere status bijvoorbeeld.
Mensen binnen deze groepen kopieren gedrag van elkaar en willen graag aardig en goed gevonden worden door elkaar.
En toen moest ik denken aan onze (natuur)fotografen gemeenschap.
De laatste tijd is er veel aandacht voor fotografie en social media. Overal lees ik artikelen en meningen over dat social media en likes niet belangrijk zouden moeten zijn. Fotograferen zou moeten gaan om je eigen beleving, verhaal, ontwikkeling en wat je zelf mooi vindt. En daar ben ik het enorm mee eens. In ieder geval in theorie. Maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik natuurlijk ook gewoon graag likes ontvang en me laat inspireren enzo.
Met dat inspireren was al niet zo veel mis natuurlijk. Al zijn er altijd puristen die zeggen dat er vervolgens allemaal dezelfde foto's komen. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Ik denk dat het voor je ontwikkeling heel belangrijk is om je te laten inspireren. En dan kan je daar later wel weer vanaf gaan wijken.
Maar nu dwaal ik af, dit is een andere discussie.
Ineens vraag ik me nu af of het eigenlijk niet gewoon heel natuurlijk is om veel likes te willen krijgen. Het zit in onze natuur. De groep moet je aardig, leuk en handig vinden. Dus natuurlijk wil je graag dat jouw foto ook in de smaak valt bij het publiek. Ook al ben je er zelf nog zo tevreden mee. Als er geen of weinig likes komen is dat toch een teleurstelling. En in plaats van maar heel hard te roepen dat dat toch niet erg zou moeten zijn, begrijp ik nu ineens dat dat fysiologisch nou eenmaal echt anders werkt.
Daarbij zijn kunstenaars, waar wij als (creatief) (natuur) fotografen natuurlijk ook onder vallen natuurlijk mensen die hun werk graag tonen. De galeries hangen en staan vol met kunstwerken waar bezoekers naar komen kijken. En ook dan gaat het toch een beetje om de oohh's en aahhh's en misschien zelfs wel wat verkoop (en daarvoor moet je werk natuurlijk wel geliked worden).
Dus ineens vraag ik me af......proberen we allemaal niet een beetje te krampachtig te doen alsof likes niet belangrijk zijn???
Waarbij ik natuurlijk helemaal niet wil zeggen dat plezier en tevreden zijn met je eigen werk er ook moet zijn, zo niet voorop moet staan.
Maar om te leren, groeien, ontwikkelen wil je toch ook weten of je op de goede weg zit. En daarvoor sluit je je aan bij een groep gelijkgestemden .
In de meeste gevallen zal het niet direct zo zijn dat likes voor groei en ontwikkeling zorgen.
Maar het omgedraaide is denk ik wel waar. Het uitblijven van likes zal er in de meeste gevallen voor zorgen dat je gedemotiveerd raakt en je groei dus niet doorzet.
Dan kan je nog zoveel plezier hebben in het fotograferen en trots zijn op je eigen resultaten. Maar je moet wel erg stevig in je schoenen staan om te blijven posten als je nauwelijks reacties krijgt.
Misschien blijf je fotograferen, maar het posten zal minder worden.
En dus zijn likes, maar met name natuurlijk opbouwende kritieken en goed onderbouwde lofprijzingen, (indirect) goed voor je ontwikkeling.
Door dit boek besef ik me nu beter dat dit gedrag eigenlijk helemaal zo gek niet is. Het zit in onze overlevingsaard.
Ha Suzanne, dank je voor je vraag. Best een lastige vraag voor mij, nog niet eerder heb ik hier op deze manier over gedacht. Dit heb ik een tijdje laten bezinken.
My two cents.
Ik denk dat iedereen, zeker als je terug denkt aan je jeugd en met name de tienerjaren, we allemaal bezig waren ergens bij te horen. Zo meen ik nog te weten dat de middelbare schoolperiode beheerst werd door welke schooltas je had, en welke popgroepen of muzikanten daar op geschreven waren met stift. Ook de keuze voor de schoolagenda was een belangrijker, idem met soort spijkerbroek. De wat oudere jeugd, in vergelijking met die van mij dan, had of een Tomos, of een Puch. Met bijpassende haarlengte en jas. Je keuzes maakte duidelijk bij welke groep je wilde horen. Ook de mensen die zich afzetten tegen andere groepen en groepsvorming, zoals punkers misschien deden, waren toch ook weer een groep. Op legerkistjes dan.
En het was zeker niet leuk als je niet bij een groep hoorde.
Dat de herkomst ligt in dat groepen noodzakelijk zijn, of waren, om te overleven lijkt mij voor de hand liggend. Die behoefte is zo logisch als wat. En de ene persoon zal die sterker voelen dan een andere weer. Voor mij is wat je schrijft herkenbaar en natuurlijk ook het succes van de socials.
Mensen delen graag, ook dat is een behoefte. Voor mij is die haarscherp naar voren gekomen bij de verfilming van een jongeman die zich niet op zijn plek voelde in het leven en de wildernis van Alaska in trok. Om te overleven had hij een boek om te kunnen bepalen welke planten eetbaar zijn en welke giftig. Triest genoeg vergiste hij zich en at hij iets dat giftig was. Hij maakte ook notities, zijn alleen zijn en willen zijn ging toch over in eenzaamheid. Dat verwoorde hij zo:"Happiness is only real, when shared."
Zo waar!
Volgens mij is het zo: je kan de mens niet uit de mens halen. We zijn emotionele en complexe wezens. Met een behoefte om bij een groep, of groepen te horen en met de behoefte om te delen. En nog veel meer behoeftes natuurlijk.
Nu denk ik ook dat een effect van groepen kan zijn dat men juist anderen uit sluit. Je moet wel "passen" om ergens bij te horen.
En hier is dan denk ik dat men dan bedoeld om op je eigen kracht te vertrouwen, het ergens bij willen horen is een natuurlijk verlangen, dat zoals jij ook schrijft, brengt soms ook frustraties en teleurstelling mee. Die zijn niet leuk en helpen niet. Ook niet om te vertrouwen op je zeggingskracht. Soms val het al helemaal niet mee om lief te zijn voor jezelf. laat staan als anderen dat niet zijn.
Zo weet ik nog vrij goed de allereerste foto's die ik maakte met meervoudige belichting. Trots en bij als ik was met nieuwe invalshoeken plaatste ik de foto's op fotosites. De reacties waren niet mals. Ik ben daar een aantal dagen door van slag geweest, was het dan zo slecht wat ik maakte? Totdat ik bij de foto's ging kijken van de feedbackgevers, toen wist het. Onze smaken lagen heel ver uit elkaar, feedback gaat vaak over de smaak van iemand zelf. Daarom alleen al kan het zijn dat een foto niet in de smaak valt. Omdat smaken nu eenmaal verschillen. Gelukkig maar. Een onderdeel van ontwikkeling in fotografie is eigenlijk dan toch ook het op waarde schatten van feedback. Zodat je er wat aan hebt.
Socials hebben ook nog een andere wisselwerking; ben je actief, geef je veel reacties en likes, dan zal je die meer terug krijgen. Hashtags zijn op insta belangrijk, wil je gezien worden, dan doe je er goed aan om veel hashtags bij je foto te zetten. Niet alleen is de foto die je plaatst belangrijk, actief zijn dus ook. Mensen doen dat terug, maar ook het algoritme van de socials is daar op gebaseerd. Je moet natuurlijk wel sociaal doen. Op de socials.
Eigenlijk blijft dan toch het allerbelangrijkste wat iemand er zelf aan vind en hoe je omgaat met de socials. Als ik toen de negatieve reacties voor waar had genomen, dan was ik niet verder gegaan in mijn weg in fotografie. Zoals jij schrijft kan het een enorme kick zijn als je blij bent van een foto om die te delen en daar reacties op te krijgen. Blijven de reacties uit, dan kan daar ook de teleurstelling zijn. De behoefte is logisch, natuurlijk en verklaard het succes van de socials. De vraag die je jezelf kan stellen is "heb ik er wat aan" en "wat heb ik eraan". En dan kan je de socials gewoon leuk vinden, dan heb je er wat aan. Niet alles hoeft een diepere betekenis te hebben, gewoon leuk is helemaal prima.
Zijn socials belangrijk voor inspiratie? Dat denk ik zeker, zonder de socials zou bijvoorbeeld Bastien Riu niet in mijn blikveld zijn gekomen. Zo zal iedereen wel zijn of haar ontdekkingen hebben.
Zijn reacties socials belangrijk voor ontwikkeling? Dat zie ik niet zo, ontwikkeling is een innerlijk proces, waar invloeden van buiten wel belangrijk kunnen zijn. Stimulans kan daarbij horen, toch zijn reacties op socials beperkt. Ergens is dat ook wel logisch, de reacties op socials zijn vaak vluchtig en naar eigen smaak gericht vaak. Geschreven uitingen zijn arm in communicatie: het grootste deel van communicatie is niet wat je zegt, maar hoe je het zegt. De toon, variaties in kracht in de stem, gezichtuitdrukking en lichaamshouding ontbreken. Het omgekeerde, zoals jij schrijft, is vaker gehoord: het uitblijven van reacties of inhoudelijke reacties kunnen remmen. Idem met pittige kritiek.
Ben je gericht op groei en ontwikkeling, dan kan je denk ik prima van alles op de socials doen, zolang je maar weet dat jouw proces belangrijker is dan die ene foto. En ook dat het proces persoonlijk is. Het is uit proces dat de foto's komen. Steun, leun, voedt en geniet van je proces. Mis je steun? Vraag iemand om je in jouw proces te steunen. Met je mee te denken. Die je eventueel uit kan dagen, aan het denken zetten, met jou mee kan denken, maar ook kan kijken of jouw proces goed gaat. Of je niet iets vergeet, of te weinig aandacht aan zou geven. Dan zijn naar mijn idee de natuurlijke behoefte en waar je die vind/bij wie je die vind op elkaar afgestemd.
Remmen de reacties op socials je? Of neemt het vertrouwen weg? Dan is afstand nemen prima. Zo sociaal zijn de socials nu ook weer niet.
Leuke vraag Suzanne, een die mij aan het denken heeft gezet en me even terug bracht naar mijn tienerjaren. Waar ik met zwarte stift de juiste popgroepen en muzikanten op de pukkel ( schooltas) had geschreven, ik punk was, maar wel meezong met Abba…dat hield ik dan wijselijk voor mijzelf. Geloof niet dat ik echt bij een groep hoorde, ik was meer bezig met waar ik wilde zijn want die mensen waren zo cool, dan dat ik wist wie ik nu eigenlijk was;-).
Gepost op 13 oktober 2022.
